فاطمه صغری حجازی؛ رضایت پرویزی؛ زینب خانجانی
چکیده
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان فعالسازی رفتاری بر انعطافپذیری شناختی و افسردگی در بیماران با سابقه جراحی قلب انجام شد. روش: پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه بیماران قلبی جراحی شده در بیمارستان‌های قلب شهر تبریز بود. بر این اساس حدود 60 نفر در دو گروه 30 نفری ...
بیشتر
مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان فعالسازی رفتاری بر انعطافپذیری شناختی و افسردگی در بیماران با سابقه جراحی قلب انجام شد. روش: پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه بیماران قلبی جراحی شده در بیمارستان‌های قلب شهر تبریز بود. بر این اساس حدود 60 نفر در دو گروه 30 نفری شامل گروه آزمایش (30=N) و گروه کنترل (30 =N) و به روش در دسترس انتخاب شدند. برای جمعآوری اطلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد افسردگی بک، استیر و براون (1996) و پرسشنامه انعطافپذیری شناختی دنیس و واندر وال (2010) استفاده شد. برای تحلیل داده‌ها از کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره درمان فعالسازی رفتاری بر افسردگی (05/0P>) و انعطافپذیری شناختی (01/0P>) و مولفههای آن از جمله جایگزینها (05/0P>)، کنترل (01/0P>)، جایگزینهایی برای رفتارهای انسانی (05/0P>)، موثر میباشد. بنابراین استفاده از درمان فعالسازی رفتاری بر افسردگی و انعطافپذیری شناختی و مولفههای آن از جمله جایگزینها، کنترل و جایگزینهایی برای رفتارهای انسانی گروه آزمایش تاثیر معناداری داشته است. نتیجه‌گیری: گروه درمان فعالسازی رفتاری باعث کاهش افسردگی و افزایش انعطافپذیری شناختی و مولفههای آن از جمله جایگزینها، کنترل و جایگزینهایی برای رفتارهای انسانی آن در بیماران جراحی قلب شده میباشد.
